Dublin marathon 2015

Op het moment dat ik dit schrijf is de marathon al weer enkele dagen achter ons. De hectiek van het regelen, talloze trainingen en problemen in de voorbereiding liggen achter me. Het enige wat nog blijft zijn de vele leuke herinneringen aan weer een marathon avontuur. Een avontuur waar ik met plezier op terug kan kijken. Hieronder een kort relaas van de perikelen rondom de Dublin marathon.

Zaterdagmorgen gaat al vroeg de wekker. Nog een kleine training voordat we op weg gaan naar Dublin. Een korte training, want ik hoef slechts 5 km af te leggen in een erg laag tempo. Wat er ook nog moet gebeuren is het nuttigen van de sportvoeding. Een niet weg te denken bezigheid de laatste paar marathons. Waar jaren terug een groot aantal borden spaghetti voor nodig waren zit nu in poeder welke eenmaal aangemaakt met water ook nog goed smaakt.
Tijdens de training schiet me te binnen wat een vreemde voorbereiding deze marathon was. Een voorbereiding die 14 weken geleden begon met een bergtraining in Oostenrijk. De laatste week van de vakantie waren een aantal berglopen gepland. Deze geven je de nodige kracht welke je zeker nodig hebt in het vervolg van de trainingen. Het is een mooie basis als de weekafstanden erop steeds langer worden. En, langere afstanden lopen zijn voor een marathonloper echt nodig als je op een vertrouwde manier de marathon wilt uitlopen.

In de eerste weken van de voorbereiding ging het prima. Het moest mijn 27e marathon worden. In afwijking van eerdere marathons had ik het schema 4x een loop van 50km ingebouwd om te zien of het mij wat extra’s zou brengen. Velen van mijn loopmaatjes hebben me daar voor gek me verklaard, maar ik voelde me daar goed mee.

De voorbereidingen in de eerste weken liepen goed. Echter daarna begon het gedoe. Tijdens een klusje thuis viel ik van de trap. Op de grond liggend voelde ik of ik alles nog kon bewegen. Gelukkig was dat het geval maar ik zag dat de broek vol bloed zat. Toen ik de broekspijpen omhoog deed, kreeg ik een schrik. Mijn been lag over een afstand van 8cm open. De wond was erg diep. Om te kijken hoe diep trok ik de wond uit elkaar. Ik kon tot op het bot kijken. Dat wordt hechten! Bij de huisartsenpost legde ik uit wat er was gebeurt. Even later lag ik al op de tafel. Dat wordt hechten en dan 9 dagen niet belasten zei de zuster met een stellige blik. Oei, zeg ik tegen haar. Dat is wel een probleem, want ik zit midden in de voorbereiding van en marathon. Ik wil graag over 3 dagen weer hardlopen. Ondertussen was de dokter ook gearriveerd. Hij kreeg het gesprek tussen ons mee. Nou meneer, dat gaat moeilijk worden. Het enige wat we kunnen proberen is om het vetweefsel te hechten en daarna de buitenzijde met wat extra hechten vast te zetten. Lijkt me een goed plan zei ik. Even later is de dokter aan het werk, hij maakt er een mooi stukje werk van.
3 dagen later wil ik het weer proberen. Een klein rondje van 1 km en dan superrustig. Bij de drogist had ik hechtpleisters gekocht. Met deze pleisters de hele wond gefixeerd en dan maar hopen dat het goed gaat. Ingetaped ga ik op pad. Na elke 10 meter stopte ik om te kijken of de wond niet ging bloeden. Dit ging gelukkig goed. Nadat de pleisters waren verwijderd was er slecht een klein plekje waar nog bloed uit kwam, maar niet schokkend. De wond hield het dus. Dit betekende dat ik heel langzaam weer terug kon naar het oorspronkelijke schema. Een mooie gedachte, maar helaas iets te mooi. Door de snelle opbouw kwam er een verkoudheid om de hoek. Weer moest ik het schema aanpassen. Dit keer wel vervelend, maar met wat creativiteit lukte dit goed. Een aantal weken later de test voor de marathon. Ik koos voor een halve marathonloop in Exloo Drenthe. Doel om deze te lopen in een tijd van 1:30 uur. Na ca 8 km ging het al mis. Mijn hamstring begon op te spelen. Omdat ik in de race zat liep ik hem wel uit in een tijd van 1:25 uur. Een mooie tijd maar met blessure als resultaat. Verdorie dacht ik, nou dit weer. Voor de 3e keer moest het schema worden aangepast. Gelukkig ging het herstel wel goed door massage tips van mijn loopmaatjes. Na een paar dagen werd het al beter en ik kon weer rustig lopen. En zolang het maar rustig ging waren ook de 50km afstanden geen probleem. Wat alle onderbrekingen ging betekenen voor de marathon zelf, was erg de vraag. De laatste 3 weken stonden in het kader van het opvoeren van het tempo Ik was erg huiverig en was bang voor met name mijn hamstring. De nodige oefeningen hiervoor voerde ik erg gedisciplineerd uit. Het ging goed. Zelf zo goed dat ik in de 14 dagen voor de marathon tempo’s kon lopen welke ver boven mijn marathon tempo lagen.

Zaterdag 25 oktober was het dan zover. We vlogen naar Dublin waar het allemaal moest gaan gebeuren. Aangekomen moest ik erg wennen aan de wind en de kou. Ik was dan ook niet erg blij. Als het op de marathon dag zo zou zijn, had ik wel een probleem. Nou, het werd eigenlijk nog slechter. Op de dag van de race was het ca 14 graden en windkracht 5. Ik besloot om toch maar te aan lopen met alleen een loop hemdje aan. Dit bleek achteraf een goede beslissing want tijdens de loop heb ik het niet koud gehad.

Op de marathon van Dublin deden 15263 lopers mee. Aan de start stonden 62 nationaliteiten. Een gigantische happening. Prachtig, dit moet je meemaken om te voelen hoe het is. Ik stond in het eerste start vak. Het kosten wat moeite om door de massa’s mensen te komen, maar dit lukte. In mijn hoofd had ik een tijd van iets boven de 3 uur. Ik wist alleen niet hoe reëel dit was, omdat ik het parkoers niet kende. Het leek me het beste om me te lopen met de 3 uur groep en dan te kijken of ik het vol zou kunnen houden. Na de start bleek al snel dat het geen gemakkelijke marathon zou worden. Zeker het eerste stuk waren er veel heuveltjes welke je op en af ging. Ook regende het licht gedurende de hele wedstrijd. Dit kost kracht. Na ca 10 km wist ik dat ik niet bij de 3 uur groep kon blijven. Dit was vandaag te hoog gegrepen. Bij het hal marathon punt liet ik de groep lopen en schakelde over op een iets lager tempo. Dit ging prima en ik begon lekker te lopen. Kijkend op mijn horloge zag ik dat ik niet veel tijd verloor. Dus het oorspronkelijke doel was haalbaar. De laatste 10km van de loop gingen ook erg goed De extra training in combinatie met de goede sportvoeding waren niet voor niets geweest. En natuurlijk waren er de drommen mensen die bijna gedurende de hele marathon een lang lint langs het parkoers vormden. De laatste 500meter kon ik nog versnellen. Het resulteerde in een tijd van 3:04:02. Dit betekende een 509e plek overall en plek 33 in mijn leeftijdscategorie. Na een goede massage werd ik liefdevol opgevangen door mijn beide (ondertussen trouwe) supporters. Ik was zeer voldaan en voelde me erg goed.

Terugkijken was het erg mooi. De marathon van Dublin is zwaar, maar ook erg mooi. Ik blijf het jammer vinden dat er bijna geen mensen zijn die een dergelijke trip zien zitten. Een marathon is een overwinning op jezelf. De lopers van vele nationaliteiten ontmoeten elkaar en het klikt altijd tussen de lopers. In al de jaren dat ik loop heb ik vele mensen ontmoet. Ik heb met vele nationaliteiten de passie voor de loopsport gedeeld. Veel heb ik meegemaakt en eigenlijk alleen maar positief. Tijdens de wedstrijden moedig je elkaar aan, geef je water en sponsen door. Het is een super sociaal gebeuren. “Eén Europa” en respect voor elkaar is in de loopsport eigenlijk al lang bereikt. Zelfs na de wedstijden waar je volslagen vreemden tegenkomt, herken je elkaar aan het shirt of de verkregen medaille. Je spreekt elkaar snel en informeert hoe de loop was en bent binnen “no time” met elkaar aan het kletsen. Wie weet wordt ik ooit nog eens verrast door medelopers die net als ik het loop virus te pakken hebben gekregen . Nu eerst even lekker rusten. Daarna kijken wat we volgend jaar willen doen. Er zijn op loopgebied nog uitdagingen genoeg. Ik ben nog lang niet klaar.

Jos Alberink